Midweekroeien in Dordt

Hoe dichter bij Dordt... hoe leuker het wordt!

Op 20 augustus 2015 hebben een aantal roeiverenigingen in Nederland in het kader van het zgn. midweek roeien hun poorten geopend voor gasten van andere roeiverenigingen.

Wij, Sandra Laan, Inge Langereis en Romke de Vries, hadden koers gezet naar de Koninklijke Dortsche roei- en Zeilvereniging te (hoe kan het ook anders) Dordrecht. Deze bloeiende vereniging is opgericht op 28 oktober 1851 en heeft zo'n 500 leden; daar is PRV de Where nog maar een jonkie bij.

Zo'n 35 deelnemers scheepten zich in in 9 wherry's. Sandra en Romke deelden de boot met Laura van de Honte uit Middelburg en Rob van de gastvrouw-roeivereniging. Inge zat in een boot met een ander lid van de Honte die een Franse (roeiende) vriendin had meegenomen. Onze Rob werd geacht het hele convooi aan te sturen; kaarten en routebeschrijvingen waren er niet. Dat was nog een hele klus met de houten klassiek uitgevoerde wherry met stuurbankje met gevlochten rieten leuningen waarmee hij en wij het moesten doen. Die boot was geschikter als hekkensluiter dan als convooiaanvoerder en had bij Sail niet misstaan. Rob maakte er het beste van en liet enkele verwijten dat hij nergens meer te zien was door enkele roeisters van een boot die ons onopgemerkt had ingehaald maar rustig over zich heenkomen. 'Wat wil je nou, als men de aanwijzingen om onze boot te volgen negeert.' Met Karel Doorman die het bevel gaf dat men hem moest volgen was het ten slotte niet goed afgelopen.

De route voerde ons vanaf het Wantijpark direct de Biesbosch in. Wantij? Ja, de Biesbosch is een zgn. zoetwater getijdendelta en dat zouden we merken ook. We hadden afgaand tij, het eerste deel van de route stroom tegen, daarna stroom mee. Spannender was of er overal wel voldoende water zou staan om te kunnen varen.

De Biesbosch, een fantastisch roeiwater met een indrukwekkende flora en fauna. Het riet is merkbaar hoger en dichter dan langs de Purmerringvaart; brede doorvaarten, afgewisseld met smalle kreken. Hier en daar een horecagelegenheid zoals (voormalige) jeugdherberg of picknickplaats. Veel omgevallen bomen die deels het vaarwater blokkeren. Men laat de natuur haar gang gaan. Sommige delen van het land, waaronder ook (inmiddels verlaten) boerderijen worden aan het water teruggegeven. De Biesbosch heeft en krijgt in de toekomst een belangrijke rol bij waterberging.

Een lange kade met een brede strook grasland bood onze 9 wherry's en hun bemensing een goede lunchgelegenheid. Geanimeerde gesprekken, vooral over wat ieders eigen roeiomgeving zoal te bieden heeft.

Na de lunch steunden wij Rob in zijn plan een wat moeilijkere maar vooral interessante route te kiezen. De beheerders van de Biesbosch zijn nogal ver gegaan in het belemmeren van scheepvaart, zelfs de tamelijk onschuldige roeivaart door op bepaalde plaatsen palen in het vaarwater te plaatsen, waardoor doorvaart voor wherry's, zelfs met slippende riemen onmogelijk is. Riemen uit de dollen en riggers inklappen is het enige dat rest. Zo gezegd zo gedaan, al vroeg dat de nodige behendigheid. De enige wherry die geen inklapbare riggers had was wat smaller en kon er met enig manoeuvreren net door.

Rob's grootste zorg was het groepje bij elkaar te houden, want genoeg afslagen en zijwegen om in te verdwalen.

De meegaande stroom deed zich meer en meer gevoelen, vooral bij de tweede barrière in het vaarwater, deze nog iets smaller dan de vorige. De meesten lukte het met tijdig riggers inklappen en behendig sturen de passage te nemen. Eén wherry, die met de verwijtende roeisters, kwam helemaal dwars te liggen en kon zichzelf niet meer in de stroomrichting manoeuvreren. Sandra benutte haar volle lengte en lenigheid om vanuit het achterschip van onze wherry, zich vleiend over een stootwil, nuttige hand- en spandiensten te verrichten. Het was dat zij als stuurvrouw niet gemist kon worden en Romke die klus bezwaarlijk van haar kon overnemen, anders had ze daar best nog wel even willen blijven liggen. Al met al: eind goed, al goed. Zonder verdere stroom- of passage problemen konden we onze weg terug naar de Koninklijke Dortsche vervolgen. Na een 'after-row' met thee op het terras ging eenieder weer huiswaarts. Inge was nog net op tijd voor haar (georganiseerd) bezoek aan Sail met een speciaal daarvoor gehuurde boot.

Romke de Vries