5 minuten leestijd (1097 woorden)

De hel van 2013

​Ik zie ze allemaal nog staan, koud en moe, met de slaap in de ogen maar de blik vastgeroest op een flauwe bocht, in de verte, in het oneindige, ongenadige Van Harinxmakanaal.
Waar blijven ze nou, wat een ellende, het schiet niet op, zo halen we het nooit meer. Ook de aanwezigheid van Miss Ultraverse, die grijnzend het stelletje gadeslaat, verandert niks aan de nood. De een na de ander wikkelt zich in een deken die Ralph en Astrid hebben meegenomen, van die echte-mannen dekens die in het leger worden gebruikt. Waarschijnlijk nog uit de tijd van de loopgraven. Hoe herkenbaar.
En dat terwijl we met zoveel plezier en inzet hebben gewerkt op het Friese water. Vanaf 9 uur 's ochtends in touw om 's avonds om 19.30 op te roeien naar de start. Als 94e van de 99 boten vertrekken, je kunt eigenlijk alleen maar inhalen, en we zijn het allemaal van plan. We zijn er klaar voor! We ploegen en trekken en hangen en halen en laten ons niet kisten! De eerste 50 km hebben we ook nog de wind mee, dus nu moet je voorsprong nemen die je later, wanneer de nacht is ingevallen en je de wind tegen krijgt, weer kunt verliezen.
Autootjes zoeven van A naar B naar C. Er worden boterhammen gegeten, heen en weer gerend, getuurd naar de verte, heen en weer gerend, nou geen kramp krijgen, en weer turen naar de verte. En de klomp als een UFO in de nacht uitgehangen. Er wordt gekletst en aangemoedigd, sterke verhalen verteld die toch niemand gelooft maar waar je instemmend bij knikt omdat het wel zoiets zal zijn geweest. En dan nog maar een stukje chocola en eens plassen in het gras, want straks zit je en moet je, voor een volle 120 procent. Want je ziet de bui al hangen: de wind zal aanwakkeren. Het wordt bikkelen.
Raggen door de nacht. Sterren boven je kop, het vage licht van Leeuwarden in de verte, en daar moet je wezen. Maar eerst de spookbruggen die plotseling opdoemen, en waarvan je niet weer hoe breed of hoog ze zijn. Stuurboord sterk naar waar het gat wel ongeveer zal wezen. Oeps! Gaat goed, niks kapot, en verderrr! Als je om gaat of schade maakt in de nacht, en in de stilte tussen twee stadjes, dan ben je zuur. Maar het gaat goed!
Doemt het meer op. Slotermeer! Eerst nog sprake van geweest dat het traject wegens de wind zou worden omgelegd, de alternatieve route, maar nee, het meer wordt helemaal gedaan, en het is haalbaar. Moet je wel hozen. Pompen tot je blauw ziet. Cees en Ide gaan op 140 procent wanneer de stuur het in zijn kop haalt de Zaanse boot in te halen voor Balk, op het ruwe deel van de Slotermeer. Het lukt, met grimassen en steunwerk, de innerlijke beschaving wordt compleet weggeslagen door de oerdrift en we halen ze in, met kreten en vloeken. Ja, nu wel. De Zaan zal de race op tijd uitvaren...

Komt het van Harinxmakanaal in zicht. Riet, André en Astrid. Het is een Hel. Ruw en tegenwinds, de blaren op je handen. Als je niet vecht glij je achteruit. Het lukt. Ik zie Riet na het wisselen liggen als een graancirkel, uitgestreken, verslagen, plat op haar rug, alsof ze De Eeuwigheid in het oog heeft gekeken. Ze leeft nog. We moeten haar als kauwgom van het perron af trekken! Maar 10 minuten later heeft ze haar rug recht en grijnt ze weer; toch wel cool, toch maar mooi gedaan.
Het Van Harinxmakanaal. Hetzelfde Van Harinxmakanaal.

Frans, Isabel en Henriette nemen de tocht vanuit Franeker op zich. Besloten is dat we een lichte stuur moeten hebben, de tijd wordt toch wat krap. Jeroen geeft zijn stuurplek af. Hij heeft ook alles gegeven, maar houdt zijn smoel op orde. Hij gaat ook voor het Hogere Doel.
We hebben nog een uur of drie, en moeten nog tegen de 30 KM. Dat is krap!! Maar Cees moedigt aan en roept dat ze de wind mee hebben. Gáááán. En dan gebeurt het. Er wordt een verkeerde afslag genomen. In de vele toekomstige verhalen zal het weer terugkeren: de verkeerde afslag. De verwondering, de twijfel, mensen die roepen dat een vaart is afgesloten, de foutieve herkenning van ijkpunten, molens, bomenrijen, zijkanaaltjes, in de omgeving. Omkeren, opnieuw dan maar. Maar de klok tikt verder. De zenuwen. We moesten toch de wind mee hebben? Maar zo hebben we 'm langszij. Kan niet kloppen. Maar de kaart zegt? Waar de andere boten? Lopen zover achter? Door de stress vergeten we dat we een telefoon aan boord hebben. Maar wat dan nog, we weten niet eens waar we zitten.

En daar staan we dan. Koud en moe, met de slaap in de ogen maar de blik vastgeroest op een flauwe bocht, in de verte, in het oneindige, ongenadige Harinxmakanaal. Na dat we alle hoop hebben laten varen krijgen we alsnog dat telefoontje van Ploeg 3. We zitten bij bord nummer 20. Op het Van Harinxmakanaal. Waar zit dat? Voor of achter de verkeersbrug van Leeuwarden? Laten we maar doorroeien, kom maar naar Wetterwille, waar we zijn gestarten en waar we zullen eindigen, als was het de barre grond zelf. Met de koppen tussen de schouders, hangend aan ons laatste humeur, taaien we af, met de auto naar Wetterwille, en de tent met broodjes die ons niet meer smaken, en het biertje dat zoveel koeler was geweest als we vóór de bel...
René zit er doorheen. Hij heeft geen zin meer om nog vrolijk langs de kant het laatste roeiteam te verwelkomen. Met een ijzige analyse brengt hij het probleem terug naar zijn essentie: "Het is best vervelend om aan te komen zonder dat iemand op je wacht, maar het is pas ècht vervelend als je wacht zonder dat iemand aankomt." Iedereen lijkt daar wel mee in te stemmen. Maar Cees zet de zaken in perspectief. "Realiseer je je dat dat team 4 uur aan een stuk door heeft geroeid?" Kijk, daar heb je Cees voor. De waardering voor Ploeg 3 neemt toe als we zien hoe ze toch nog met een lach, al is-ie wat zuur, uit de boot stappen. Snel naar binnen, en die vieze hamburger doen. Wat ging er mis, wat gebeurde er nou?

Frans kijkt wat afwezig voor zich uit. Ook zo'n bikkel kan het eind van zijn Latijn bereiken. Als je 'm langs de kop kijkt zie je het besef komen. Het is de oneindigheid van de nacht, de uitputting van de roeier in tegenwind, de regen, de golfslag, de pijntjes, dat allemaal, maar vooral, vooral, het ongenadige Van Harinxmakanaal.

Arjan Loeffen

×
Blijf op de hoogte

When you subscribe to the blog, we will send you an e-mail when there are new updates on the site so you wouldn't miss them.

 

Reacties

Er zijn nog geen reacties gegeven. Wees de eerste die een reactie geeft
Al een account? Hier aanmelden
vrijdag 29 maart 2024