Lingebokaal verslag (2016)

Datum: 12 november 2016

Afstand: 6 kilometer
Plaats: Leerdam
Deelnemers: André Geluk en Kees Dijst (Dubbel 2), Riet van Straten en Ada Verdonk (Dubbel 2) en Arjan Loeffen, Peter van de Hoonaert, Yvonne Timmerman, Wim van der Hoek (Dubbel 4 met stuur Cees de Groot)

Onze groepsapp heet "Roeimaatjes" en de Roeimaatjes hebben al enige tijd het idee om weer eens aan een wedstrijd deel te nemen. We besluiten om ons in te schrijven voor de Lingebokaal, een wedstrijd over 6 kilometer. Dan komt de vraag, wie er mee willen doen en in welke samenstelling. Weliswaar roeien we elke week met elkaar, maar niet echt in vaste teams. De onderlinge sfeer is echter goed, er wordt serieus geroeid en we wijzen elkaar op verbeterpunten.

Ongeveer een maand van tevoren is duidelijk wie er mee wil doen, maar de teams staan nog niet vast. Helaas gooit een nare voetblessure de voorbereiding van André helemaal overhoop. Hij is enkele weken uitgeschakeld, maar twee weken voor de wedstrijd gaat hij er toch voor. Omdat we nu met een onhandig aantal roeiers zitten, gaan we op zoek naar een geschikte roeier en dat wordt Peter. Hij is daarmee gelijk verreweg de jongste van het hele stel, de gemiddelde leeftijd van de rest ligt ruim boven de 50 jaar! Peter heeft nog niet eerder met ons geroeid en op zondag 6 november is de laatste mogelijkheid om met het beoogde viertal te trainen. Helaas is Arjan die dag verhinderd en dus wordt de vier die op 12 november moet starten, daadwerkelijk een gelegenheidsteam.

We vragen aan Rolf Olsen om ons in te schrijven. Omdat Peter nog geen schonesportverklaring heeft, schrijft Rolf zichzelf in als deelnemer, in de wetenschap dat Peter de verklaring vóór de start nog aanvraagt. En nog iets: omdat de vier in een herenveld start, kan Yvonne hier niet worden ingeschreven. Als vierde roeier wordt daarom "Frans Kat" ingevuld; in de praktijk roeit Yvonne dus en doet Frans die dag heel andere dingen. Ook hier wordt bij de organisatie gelukkig allemaal niet moeilijk over gedaan.

Op vrijdagavond 11 november spreken we af om alvast de drie boten af te riggeren. André en Kees gaan in de Polaris, Ada en Riet in de Dolfijn en de gestuurde vier wordt de Watergang. Binnen een uur liggen de boten op de botenwagen en gaan we weer naar huis. Omdat het 's nachts vriest, hoeven we niet bang te zijn voor vandalen die de boten kunnen beschadigen. Die komen niet buiten...

En dan is het zover. Op zaterdagochtend verzamelen we om 8 uur bij de vereniging. Die ochtend zal er bij De Where voorlopig niet worden geroeid, omdat de temperatuur onder die ene graad Celsius ligt. In Leerdam geldt die regel niet en als we na een rit van ruim een uur aankomen, is de eerste heat al bezig. Het is twee graden onder nul, maar het zonnetje schijnt! De boten worden weer opgeriggerd en daarna is het wachten tot we worden opgeroepen. De teams van De Where starten allemaal in de tweede heat.

Als alle boten van de eerste heat binnen zijn, gaan de eerste boten voor de tweede heat het water op. Riet en Ada moeten gaan oproeien, naar de start. Dat is wel fijn, want je kunt je zo lekker warm roeien. De andere teams moeten wachten en bij deze vrieskou betekent dat: afzien. Gelukkig kunnen we even naar binnen; in de sociëteit brandt de kachel, maar daar kun je niet horen of je wordt omgeroepen.... Dus, toch maar weer naar buiten. Gelukkig worden ook de andere nummers even later omgeroepen en mogen ook alle heren het water op.

De temperatuur is, als wij met de vier gaan oproeien, volgens mij niet meer onder nul, maar ook nauwelijks daarboven. Toch merk ik al na 200 meter, dat ik mijn windjack kan uitdoen, want het wordt gewoon te warm. Ik zit op slag en kijk voortdurend naar Cees de Groot, onze stuur die ons tijdens het oproeien in wisselende tempi laat roeien. Het oproeien naar de start is dus de eerste gezamenlijke training van deze ploeg. Na zo'n vijf kilometer schreeuwt Cees ons naar wedstrijdtempo en volle bak, zodat de hartslag alvast wordt opgejaagd. Lekker even voluit trappen!

Als we bij de start aankomen, krijgen we het bericht dat er wat vertraging is. "Roei maar een stukkie door." Dat doen we en we krijgen ook pepernoten uitgedeeld van de wedstrijdleiding. Gezellig hoor, lekker informeel, maar we krijgen geen goed beeld van de startvolgorde. Overal liggen boten, kriskras door elkaar te wachten op instructie. We zien de dubbel van André en Kees, die ook is gearriveerd en even later zien we ook onze damesdubbel. Ada en Riet dobberen inmiddels al meer dan een uur bij de start en kijken met hun verkleumde gezichten erg ongelukkig om zich heen. Natuurlijk hebben ze zich warm aangekleed, maar bij deze temperatuur wordt het wel erg lastig om je zo lang warm te houden. Helaas kun je in een dubbel niet gaan springen of met je armen zwaaien om je bloed te laten stromen. De boot ligt met zijn dunne huid in ijskoud water en daar zit je maar net boven. Inmiddels is ook de zon verdwenen en met het koude vocht van de laaghangende wolken wordt het er niet warmer op. We kunnen helaas niets voor hen doen, dan te wensen dat we allemaal snel mogen starten.

We besluiten om ook maar eens terug te roeien richting de start. Om ons heen zien we echter geen andere vieren, maar wel allemaal achten, en die hebben hogere startnummers. Kortom, we moeten door het hele veld roeien naar de start! En ja hoor, "Jullie zijn te laat en mogen achteraan starten". We weten niet precies wat daarmee bedoeld wordt, maar gelukkig mogen we wel blijven liggen. En dan ineens, mogen we toch starten. Gelukkig maar, want in gedachten waren we al net zo blauw geworden als Ada en Riet....

Als slagroeier probeer ik een gelijkmatig tempo te roeien en de kracht zo veel mogelijk te doseren, zodat ik dat de hele afstand kan volhouden, en zodat de rest van de ploeg mij kan volgen. Zes kilometer is voor de Whereroeier "van Edam terug naar de vereniging", dus we weten hoelang dat is. Vanuit mijn positie kan ik Cees mooi waarschuwen voor de achten die ons willen inhalen op dit bochtige water. We willen natuurlijk niet gediskwalificeerd worden door een voorrangsfout. Het roeigeweld van de achten die ons voorbij gaan veroorzaakt helaas nogal wat vuil water en dat maakt het lastig om geconcentreerd te blijven roeien. Ineens maakt iemand in de boot een snoek, de boot helt gevaarlijk naar bakboord en heel even denk ik aan datgene wat niemand wil bij deze temperaturen, namelijk zwemmen! Gelukkig zijn we allemaal ervaren genoeg om de kracht uit de haal te halen en, na enkele rustige halen die de boot en de roeiers weer terug in balans brengen, hebben we het oorspronkelijke slagtempo weer te pakken.

De achten blijven echter achteropkomen maar ook voor hen is zes kilometer een hele tocht. Als we de boei van de laatste 500 meter passeren, vraag ik iedereen om meer kracht: "Die laatste acht gaat ons niet voorbij!" In mijn rechterooghoek zie ik de achtersteven van een boot die we gaan inhalen en dat geeft extra kracht. Helaas is het geen andere vier, maar de dubbel van André en Kees. Maar ja, we hebben toch mooi een boot ingehaald! Met nog 200 meter te gaan, geven we alles en Cees maant mij tot een rustig tempo omdat sneller roeien in onze ploeg helaas niet betekent dat we ook harder gaan varen. De finish komt net op tijd, want ik voel dat als ik zo nog honderd meter door had gemoeten, mijn ontbijt er toch uitkomt en dat is uiteraard niet gewenst.

Als we de toeter van de finish horen, heerst er bij ons allemaal een "YES"-gevoel. Niemand heeft het idee dat we de winnende tijd hebben geroeid, maar het ging eigenlijk best goed. En die laatste acht? Die is mooi na ons over de streep gekomen.

We roeien nog een stukje uit en mogen even later keren, zodat de boten allemaal snel kunnen aanleggen. De riemen worden door jeugdleden van de plaatselijke roeivereniging weggehaald en op de dijk gelegd. Wij hoeven dus alleen de boot uit het water te tillen en naar onze botenwagen te dragen. Zo gezegd, zo gedaan. Ook André en Kees komen snel van het water af. De temperatuur is nog altijd amper boven nul en iedereen zoekt naar zijn warme en droge kleren. Even later zien we ook Riet en Ada over de finish komen. Als Ada uit de boot stapt, rent ze snel naar haar droge kleren en moeten de anderen de boot terug dragen. Ada is als boegroeier niet alleen koud, maar ook nog kletsnat geworden.

We zijn blij dat iedereen weer op de kant staat en dat er geen ongelukken zijn gebeurd. Ada en Riet klagen terecht dat ze veel te lang bij de start moesten wachten, maar ze zijn toch tevreden over hun race. In de klassementen scoren alle teams in het achterveld, de verkleumde dames hadden het nog het best gedaan: zij waren niet de laatste in hun poule...

Toch overheerst de tevredenheid, als we 's middags weer naar huis rijden. Gezien de voorbereiding, of liever het vrijwel ontbreken daarvan, hebben we het eigenlijk helemaal niet zo slecht gedaan. Voor de vier waarin ik zelf roeide, kunnen we ook nog stellen dat de golven van de passerende achten de tijd nadelig beïnvloed hebben. Maar hier gaan we verder geen woorden aan vuil maken.

Het was vooral leuk om weer eens een wedstrijd mee te maken, samen de boten op- en af te riggeren, samen toeleven naar de start. Voor enkele roeiers was het ook de eerste keer om bij een serieuze wedstrijd te zijn. We zien onze deelname aan de Lingebokaal dan ook in eerste instantie als het opdoen van ervaring.

En ik vraag me dan even af, waarom niet vaker Whereroeiers aan wedstrijden meedoen. Misschien moet ik daar niet te lang over nadenken. Je moet dat immers samen willen, in een vaste ploeg, maar ook samen serieus trainen en dat liefst meerdere keren per week, liefst onder begeleiding van een coach. Het valt niet mee om dat allemaal op poten te zetten en om met z'n allen de discipline op te brengen om samen vaker te trainen.

Dat hebben wij dus allemaal niet gedaan. Wat ons wel bindt is een goede fysieke conditie en de wens om serieus te roeien. Ik kijk in ieder geval voldaan terug op een mooie dag vol teamspirit en met het gevoel dat we er met z'n allen uit hebben gehaald wat er in zit. Misschien moeten we volgend seizoen ons eens richten op méér dan deze ene wedstrijd en op wedstrijden vroeger in het seizoen. Want een beetje fris was het deze keer in Leerdam wel ☺.

Wim van der Hoek.